Języki germańskie zaliczane są do grupy języków indoeuropejskich, których na co dzień używa aż kilkaset milionów (szacuje się, że około 500) ludzi na świecie. Ich początków należy się zaś doszukiwać we wspólnym języku pragermańskim. Zgodnie z klasyfikacją stworzoną przez wybitnego polskiego językoznawcę, Tadeusza Milewskiego, można je podzielić na wschodniogermańskie, północnogermańskie, (np. islandzki, szwedzki, duński, czy norweski riksmaal), zachodniogermańskie (np. dialekty bawarskie i szwabskie zaliczane do podgrupy południowej, czy holenderski, dolnoniemiecki i angielski zaliczane do podgrupy północnej). Warto jednak podkreślić, że ta pierwsza grupa, czyli języki wschodniogermańskie, wymarła już dawno temu.
Cechą charakterystyczną dla języków germańskich są tak zwane znaki fonologiczne, które są przyczyną różnic w systemie fonetycznym, stanowiąc tym samym odróżnienie od innych języków. Choć trudno jest oszacować ich dokładną liczbę, to jednak w przybliżeniu możemy wyróżnić około 15 języków germańskich, spośród których największe znaczenie i popularność zyskał język angielski. Na drugim miejscu plasuje się niemiecki, a po nim niderlandzki. Co interesujące, narody germańskie nie posiadają wspólnej tożsamości, jako że nie tworzą jedności. Próbując je badać trzeba więc sięgać do innych, obcych źródeł.
