Kraj Kwitnącej Wiśni od lat nie przestaje fascynować ludzi z całego świata. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się kultura, język oraz japońska kinematografia. Sam język japoński zdobywa każdego roku coraz większą popularność – jego nauka jest ciekawym wyzwaniem, a znajomość znacząco poszerza możliwości związane z zatrudnieniem. Językiem japońskim posługują się także mieszkańcy Brazylii i Stanów Zjednoczonych – w przypadku drugiego kraju, dotyczy to w szczególności Hawajów.
Dla Europejczyków fascynujący jest system zapisu języka japońskiego – enigmatyczne znaki są tak odmienne od klasycznego alfabetu łacińskiego. Estetyka japońskiego pisma bez wątpienia ma duży wpływ na fakt, że jest to jeden z najpopularniejszych systemów zapisu wykorzystywanych do tworzenia tatuaży. Poza łatwo zauważalną różnicą związaną z systemem zapisu, japoński w znaczącym stopniu odróżnia się od znanych Europejczykom języków. Nie należy on do żadnej z wyodrębnionych rodzin językowych, co sprawia że trudno odnieść jego zasady do jakiegokolwiek innego języka. Różnice występują nawet na podstawowym poziomie budowania zdań, ze względu na szyk – japońskie sentencje tworzone są w oparciu o sekwencję podmiot-dopełnienie-orzeczenie, co jest sprzeczne z założeniem podmiot-orzeczenie-dopełnienie, obecnym w większości języków indoeuropejskich.
Język japoński należy do grupy tak zwanych “języków izolowanych”
O ile podstawową informacją o języku jest jego przynależność do danej grupy, w przypadku języka japońskiego przypisanie go do którejkolwiek z istniejących rodzin okazało się być niemożliwe. Dlatego formalnie mówi się, że jest jednym z języków izolowanych. Problem ten próbowano rozwiązać pod koniec XIX wieku, kiedy lingwiści zainteresowali się japońskim – podjęto próby udowodnienia jego pokrewieństwa z językami takimi z rodzin takich jak ałtajska, uralo-ałtajska, malajsko-polinezyjska czy tybeto-birmańska. Językoznawcy są zdania, że gdyby koniecznie chcieć zakwalifikować japoński do którejkolwiek z tych rodzin, najlepszym wyborem byłaby grupa języków ałtajskich. Pomimo jego znaczącej popularności wśród populacji Europy Zachodniej, japoński nie należy do łatwych języków. Oczywistą różnicą jest sposób jego zapisu – nowoczesny system pisowni japońskiego jest połączeniem trzech pism: Kanji oraz Kana, które składa się z pisma Hiragana oraz Katakana.
Kaligrafia japońska
W sposób tradycyjny, kartki zapisuje się od góry do dołu, od strony prawej do lewej; bardziej nowoczesna metoda to zapis w poziomie, od strony lewej do prawej. Japoński leksykon nie zawiera wielu zapożyczeń; z historycznego punktu widzenia, głównie pochodziły one z portugalskiego i niderlandzkiego, a w późniejszym okresie z niemieckiego i francuskiego. W chwili obecnej, najczęściej do poszerzania japońskiego leksykonu przyczynia się język angielski. Co ciekawe, większość słów może zostać wymawiana na dwa sposoby; zgodnie z zasadami języka chińskiego oraz japońskiego. To może sprawiać pewną trudność podczas nauki japońskiego; niekorzystna dla obcokrajowców jest także kolejność wyrazów w układanym zdaniu. O ile większość języków indoeuropejskich stosuje się do kolejności SVO, język japoński zawsze przesuwa orzeczenie zdania na koniec, podążając za regułą SOV. Czy w takim razie znajomość któregokolwiek z języków może ułatwiać naukę japońskiego? Owszem! Podobno osoby posługujące się koreańskim i mongolskim nie mają zbyt dużych trudności z opanowaniem japońskiego. Wbrew pozorom, znajomość chińskiego nie pomaga wcale w opanowaniu w zadowalającym stopniu japońskiego. Choć pomocna jest znajomość większości znaków Kanji, muszą oni na nowo uczyć się ich wymowy oraz przyzwyczaić się do układania zdań w nowym szyku.
Kilka ciekawostek na temat kultury biznesowe znajdziesz tutaj:
