Język szwedzki, tak samo jak duński, norweski, islandzki i farerski, należy do języków nordyckich, jednak nie są one jedynymi, którymi posługują się mieszkańcy krajów Północy. Dlatego jest ważne, żeby odróżniać języki nordyckie, które są określeniem na języki północnogermańskie w obrębie rodziny indoeuropejskiej, od języków, które są używane w państwach nordyckich. Ponadto szwedzki wraz z duńskim i norweskim zalicza się do języków skandynawskich.
Skandynawia – kulturowa i językowa wspólnota
Skandynawia obejmuje Szwecję, Danię i Norwegię i jest określeniem, którego przede wszystkim używa się w odniesieniu do kulturowej i językowej wspólnoty, do której te trzy państwa należą.
Łącznie około 20 milionów osób mówi po szwedzku, duńsku czy norwesku. Nawet jeśli podobieństwa między tymi trzema językami są duże, wielu przekonuje się o tym, że nie jest łatwo zrozumieć swoich skandynawskich sąsiadów. Badania pokazują, że to Norwegowie rozumieją najlepiej sąsiednie języki, podczas gdy Szwedzi rozumieją najmniej. Fakt, że Norwegom jest najłatwiej zrozumieć inne języki skandynawskie, można częściowo wyjaśnić historycznie. Norwegia przez stulecia była częścią Danii, co spowodowało, że norweski dzieli dużą część słownictwa wspólnie z duńskim, jednak geograficznie Norwegia leży bliżej Szwecji, co sprawia, że wymowa norweska i szwedzka są całkiem podobne. Największe problemy ze zrozumieniem się nawzajem mają zwykle Duńczycy i Szwedzi. Jednocześnie należy pamiętać, że te trzy języki skandynawskie są właściwie na tyle podobne, że mogłoby być określane mianem dialektów tego samego języka, którymi z historycznego punktu widzenia także są.
Wspólnota językowa, która istnieje w Skandynawii jest niezwykła – 20 milionów osób w trzech krajach może komunikować się ze sobą bez potrzeby użycia innego języka niż swój ojczysty. Natomiast trzeba być przygotowanym, że wymowa jest odmienna i reguły pisowni częściowo się różnią.
