Językiem norweskim mówi zaledwie 5 milionów osób, co plasuje go poza pierwszą setką w rankingu najpopularniejszych języków świata. A jednak nawet w tak relatywnie niewielkiej grupie mówiących wyodrębniły się trzy dialekty języka. Spośród nich, zwanych bokmål, nynorsk oraz odmiany neutralnej, każdy ma status oficjalny. Żaden z dialektów nie został powszechnie zaakceptowany jako jedyny słuszny, którego użycie byłoby narzucane w określonych częściach kraju.
Zróżnicowanie dialektów nie jest oparte wyłącznie na brzmieniu języka – w przypadku np. dialektu Bergen, zmienia się liczba rodzajów rzeczownika. Choć powszechnie używa się trzech, w przypadku tego dialektu norweski dopuszcza istnienie…dwóch. Są to rodzaj wspólny i nijaki. Nynorsk jest także najbardziej zbliżony do języka staronordyjskiego, a pod względem leksykalnym najłatwiej można go opisać jako „archaiczny”. Norweski należy do grupy języków germańskich, ale podział rzeczownika jest charakterystyczny dla języków indoeuropejskich – opiera się on bowiem na podziale pod względem rodzaju. Ogólnie rzecz biorąc, znaczący wpływ na rozwój norweskiego miał – już od czasów średniowiecznych – język niemiecki. W tej chwili, największy wpływ na rozwój języka norweskiego ma angielski, z którego pochodzi spora część zapożyczeń. Nie przyjmuje on ich jednak tak chętnie, jak np. szwedzki czy duński.
