Języki pidgin, czyli inaczej języki pidżynowe, to tak zwane języki pomocnicze o znacznie uproszczonej składni oraz morfologii, które powstały na bazie dwóch lub więcej języków. Na ogół mają one równie ograniczone słownictwo. Są one tworami powstałymi w wyniku przemieszania się języków grup społecznych, które różnią się od siebie. Najczęściej używane są na tzw. obszarach wielojęzycznych, takich, jak np. skupiska miejskie, język handlu czy armii, gdzie spotykają się i komunikacją ze sobą osoby używające różnych języków.
Niegdyś języki typu pidgin powstawały na bazie tych używanych przez kolonizatorów danych obszarów lub też takich, które były powszechne na stosunkowo dużym obszarze. Najczęściej spotykane są w Azji, Ameryce oraz Afryce.
Języki pidgin powstają najczęściej na bazie angielskiego, francuskiego, rosyjskiego, hiszpańskiego i portugalskiego. Najbardziej znane języki typu pidgin to tok pisin – kreolski używany w Papui-Nowej Gwinei, kiachtyński z pogranicza Rosji i Chin, spanglish używany w Meksyku oraz pidgin chińsko-angielki rozpowszechniony w Azji Wschodniej. Co ciekawe, słowo pidgin pochodzi właśnie od chińskiej wymowy słowa business. Inne języki pidgin to m.in.: chinook Jargon, miszif, russenorsk czy kuchendeutsch.
