Armenia to nie tylko niesamowite krajobrazy; to także bolesna i trudna historia, w której nie brakuje ciemnych kart. To też język ormiański, zwany także armeńskim, zaliczany do rodziny języków indoeuropejskich z grupy satem – tworzący w niej jednak odrębną gałąź. Obecnie używany jest on w ponad 30 krajach, a łącznie porozumiewa się nim około 6 milionów osób; usłyszeć go można przede wszystkim w Armenii, ale także i w Gruzji, Iranie czy Syrii. Literacki język ormiański ma nadzwyczajnie długą historię; przekłady Biblii w tym języku pochodzą nawet z V wieku.
Język ormiański należy do grupy języków indoeuropejskich i dzieli z nimi wiele wspólnych cech; jest jednak językiem aglutynacyjnym, a w obrębie niniejszej grupy istnieje jeszcze tylko jeden tego typu język – perski. Poza nadzwyczajnie skomplikowanym (choć bez wątpienia pięknym) systemem zapisu, język ormiański charakteryzuje się skomplikowaną gramatyką. Nie tylko istnieje tam sześć-siedem przypadków; w budowie zdań wykorzystuje się również czasowniki posiłkowe (porównywalne do tych używanych np. w angielskim zdaniu he will go). W pierwszych stadiach, gramatyka języka ormiańskiego dzieliła wiele wspólnych cech z klasyczną greką czy łaciną. Obecnie, podobnie jak i grecki, język uległ wielu modyfikacjom.
