Języki słowiańskie są grupą wywodzącą się z rodziny języków indoeuropejskich. Można wśród nich wyróżnić języki wschodniosłowiańskie (np. rosyjski, ukraiński, białoruski), zachodniosłowiańskie (np. polski, czeski, czy słowacki) oraz południowosłowiańskie (np. chorwacki, serbski, czy też słoweński). Powstały one w wyniku rozpadu języka prasłowiańskiego, do którego doszło za sprawą ekspansji Słowian i który spowodował utworzenie się regionalnych dialektów. Porozumiewanie się w tych językach jest oznaką przynależności do ludów słowiańskich, które łączy także wspólne pochodzenie oraz kultura.
Analizując poszczególne języki słowiańskie można dosyć łatwo zauważyć występowanie pomiędzy nimi wyraźnych cech wspólnych. I tak, wszystkie one odznaczają się wybitnie fleksyjną morfologią, o czym najlepiej świadczy fakt, iż większość z nich posiada 6, a nawet 7 przypadków. Poza tym, czasowniki każdego z nich dzielą się na dokonane oraz niedokonane i w ogóle mają dosyć zbliżoną gramatykę. To, co jest jednak chyba najbardziej charakterystyczne dla języków słowiańskich to tak zwane zmiękczenia.
Warto podkreślić także fakt, iż w obrębie języków słowiańskich istnieją tak zwane mikrojęzyki, takie jak na przykład rusiński, czy burgenlandzki, a nawet wyodrębniają się sztuczne języki, choćby międzysłowiański.
