Koreańska kultura nieodmiennie fascynuje mieszkańców Europy. Wiele osób chętnie podróżuje do Korei Południowej, pragnąc skonfrontować swoje wyobrażenia z rzeczywistością; jak jednak porozumieć się w kraju, gdzie obowiązuje język tak egzotyczny jak koreański? Warto pamiętać o przynajmniej kilku spośród wielu cech, które czynią go tak wyjątkowym.
Koreański jest jednym z języków izolowanych, co oznacza że jego właściwości nie pokrywają się w wystarczająco dużym stopniu z żadnym innym językiem świata. Propozycja przyłączenia koreańskiego do grupy języków ałtajskich została odrzucona, pomimo że jest on także językiem aglutynacyjnym. Koreańskim porozumiewają się mieszkańcy Korei Południowej i Północnej, a także mniejszości zamieszkujące rejony Chińskiej Republiki Ludowej, Stanów Zjednoczonych, Japonii oraz Rosji. Znacząca część koreańskiego słownictwa – szczególnie tego związanego z konceptami abstrakcyjnymi – pochodzi albo bezpośrednio z języka chińskiego, albo zostały zapisane w języku japońskim lub koreańskim przy pomocy chińskiego pisma. Warto pamiętać także o tym, że w koreańskim funkcjonują dwa systemy numeryczne. Występują także różnice między językiem koreańskim używanym w Korei Południowej oraz Północnej; można je zaobserwować na poziomie zmian leksykalnych, gramatycznych, a także różnic w wymowie i pisowni.
Hangul – alfabet języka koreańskiego
Kiedy myślimy o językach azjatyckich i ich alfabetach, raczej jesteśmy przygotowani na to, że nauczenie się ich to wielostopniowy i trudny proces. Hangul jest alfabetem języka koreańskiego. I mimo że wydaje nam się bardzo podobny do pisma chińskiego czy japońskiego, tak naprawdę bliższy jest w pewnym sensie… łacińskiemu.
Hangul składa się z dwudziestu czterech znaków. Dziesięć to samogłoski, a resztę stanowią spółgłoski. Pismo to nie powstało na bazie skomplikowanych ideogramów, dzięki czemu nauczenie się go nie wymaga ogromnej ilości czasu. Słowa po prostu stanowią zbiory liter. Litery umieszczone na kwadratowym polu składają się w sylabę, natomiast te sylaby – oczywiście – w wyrazy.
Hangul stanowi jeden z niewielu przykładów alfabetu, który został stworzony od podstaw. Jego powstanie było życzeniem koreańskiego króla Sejonga, który dostrzegł, że biedni ludzie nie są w stanie – czy nie mają na to czasu – nauczyć się skomplikowanego pisma znanego z Państwa Środka. Postanowił ułatwić im to zadanie. Większość społeczeństwa mogła dzięki temu w krótkim czasie zdobyć nową, potrzebną umiejętność. Wykształcona i bogata część ludności pozostała jednak przy tradycyjnym alfabecie (hancha) do XX wieku, uważając, że świadczy to o ich statusie.
