Język szwedzki, którym posługuje się około 10 milionów osób, jest największym językiem w krajach nordyckich. Język ten w wersji standardowej, nazywanej mianem rikssvenska, bazuje na dialekcie, w którym mówiono w środkowej Szwecji w XIX wieku i który rozprzestrzenił się po całym kraju. Pomimo tego inne dialekty wciąż istnieją.
Dialekt skański i gotlandzki
Skański i gotlandzki to dwa przykłady wyrazistych szwedzkich dialektów. Skański można łatwo zidentyfikować dzięki jego drżącej uwularnej głosce r, podczas gdy gotlandzki jest znany ze swoich kombinacji samogłosek, tzw. dyftongów (przykładowo haust zamiast szwedzkiego höst oraz stain zamiast sten). Sto lat temu zdecydowana większość Szwedów mówiła lokalnym dialektem. Istniały wówczas wyraźne różnice pomiędzy różnymi narzeczami i czasem w odległości zaledwie kilku mil bywały spore.
Szwedzi pochodzący z różnych części kraju mogli mieć nawet problemy ze zrozumieniem się nawzajem. Lokalne dialekty były niczym pomniejsze języki w obrębie szwedzkiego. Wciąż istnieją w niektórych miejscach wyróżniające się dialekty lokalne, np. w Överkalix, w Norrbotten albo w Älvdalen, w Dalarnie. Są one bardzo trudne do zrozumienia dla postronnych.
