Koreańskiego używa około 66 milionów osób, przy czym nie są to wyłącznie mieszkańcy Korei. Można go usłyszeć wśród dużych skupisk osób mieszkających na terenie republik dawnego Związku Radzieckiego, Stanów Zjednoczonych, Kanady czy Brazylii i Japonii. Podobnie jak w przypadku japońskiego, i ten język trudno jest zakwalifikować do jednej z istniejących obecnie grup językowych. Powszechnie uznaje się go zatem za język izolowany, chociaż próby połączenia go z jednym z istniejących języków doprowadziły do przypisania koreańskiego do grupy języków ałtajskich. Niektórzy lingwiści wskazują na podobieństwo koreańskiego i japońskiego – co można uznać za prawdziwe uwzględniając, na przykład, szyk zdania. W przypadku obu języków jest to bowiem SOV, gdzie orzeczenie zostaje przesunięte na koniec tworzonej sentencji. Język koreański należy również do grupy języków aglutynacyjnych – co także jest cechą wspólną z japońskim. Koreański posiada wiele słów, których pochodzenie można połączyć z językiem chińskim. Z japońskim natomiast łączy go podobna gramatyka, ale sposób wymowy diametralnie się różni. Nauka pisania i czytania w tym języku wiąże się z poznaniem odmiennego systemu pisma. Alfabet składa się z 24 liter. Każda sylaba zapisywana jest jako blok; umieszcza się ją na polu o kształcie kwadratu. Sporządzając notatki przy pomocy tego alfabetu należy pamiętać, że sposób zapisu wyznaczany jest przez zasady chińskiej kaligrafii. Obecnie obowiązujący system pisma znany jest jako hangul; ponieważ jego istnienie poprzedzone było tradycyjnym pismem hancha, nadal istnieje problem niezupełnej biegłości w nowym systemie pisma. Dotyczy on głównie starszego pokolenia Koreańczyków, spośród których około 25% nadal nie jest w stanie bez większego problemu posługiwać się pismem hangul.