Język japoński jest językiem „izolowanym”, nie należy do żadnej grupy językowej. Posługuje się nim około 130 milionów osób. Posługują się nim m.in. mieszkańcy: Japonii, Wysp Marshalla, Palau, Tajwanu oraz japońscy emigranci na wszystkich kontynentach. Japoński jest językiem urzędowym w Japonii i w Palau (w stanie Angaur), najstarsze teksty pisane w języku japońskim to „nazwy własne” pochodzące z V i VI wieku, dłuższe teksty dostarczające więcej informacji o języku pochodzą z VIII wieku; już wtedy zaczęto używać znaków do zapisu wymowy. Najważniejsze różnice pomiędzy dawnym japońskim a współczesnym są takie, że te same sylaby, (które występują współcześnie w języku japońskim) były zapisywane za pomocą różnych znaków, może to świadczyć o tym, że dawny język japoński miał więcej samogłosek lub typów sylab; że prawdopodobnie wyróżniał ich osiem, a obecnie wyróżnia ich pięć; w dawnym japońskim nie rozróżniano długości samogłosek jak to się czyni obecnie, -niektórzy językoznawcy wskazują na możliwość pochodzenia języka japońskiego od języków uralo-ałtajskich, wskazywać na to może zasada harmonii samogłosek, która prawdopodobnie obowiązywała w języku japońskim; zaobserwowano również pewne podobieństwa morfologiczne i składniowe do języków ałtajskich, takich jak: turecki i mongolski. Inni badacze wiążą go z językiem koreańskim. Językoznawcy mają trudności z określeniem pochodzenia języka japońskiego i właściwie o jego pochodzeniu nie wiadomo nic pewnego. Bardzo duży wpływ na rozwój języka japońskiego miał język chiński; szacuje się, że ilość słów pochodzących z języka chińskiego, które weszły do języka japońskiego wynosi około 50 % w porównaniu do ilości słów rdzennie japońskich. Zaobserwowano również pewne zapożyczenia z języka portugalskiego, niderlandzkiego, niemieckiego, francuskiego. Współcześnie największy wpływ na słownictwo japońskie ma język angielski, osobną grupę słów stanowią, tzw. „wasei-eigo”, czyli japońskie słowa utworzone z angielskich morfemów, często mające niewielki związek z ich pierwotnym znaczeniem. Kraj Kwitnącej Wiśni od lat nie przestaje fascynować ludzi z całego świata. Szczególnym zainteresowaniem cieszą się kultura, język oraz japońska kinematografia. Sam język japoński zdobywa każdego roku coraz większą popularność – jego nauka jest ciekawym wyzwaniem, a znajomość znacząco poszerza możliwości związane z zatrudnieniem. Językiem japońskim posługują się także mieszkańcy Brazylii i Stanów Zjednoczonych – w przypadku drugiego kraju, dotyczy to w szczególności Hawajów.
Dla Europejczyków fascynujący jest system zapisu języka japońskiego – enigmatyczne znaki są tak odmienne od klasycznego alfabetu łacińskiego. Estetyka japońskiego pisma bez wątpienia ma duży wpływ na fakt, że jest to jeden z najpopularniejszych systemów zapisu wykorzystywanych do tworzenia tatuaży. Poza łatwo zauważalną różnicą związaną z systemem zapisu, japoński w znaczącym stopniu odróżnia się od znanych Europejczykom języków. Nie należy on do żadnej z wyodrębnionych rodzin językowych, co sprawia że trudno odnieść jego zasady do jakiegokolwiek innego języka. Różnice występują nawet na podstawowym poziomie budowania zdań, ze względu na szyk – japońskie sentencje tworzone są w oparciu o sekwencję podmiot-dopełnienie-orzeczenie, co jest sprzeczne z założeniem podmiot-orzeczenie-dopełnienie, obecnym w większości języków indoeuropejskich.